‘De wereld had een bek vol tanden en als het zo uitkwam, kon je daar elk moment door gebeten worden. Trisha McFarland was negen jaar toen ze daarachter kwam. Begin juni zat ze om tien uur ’s ochtends op de achterbank van de Dodge Caravan van haar moeder in haar blauwe Red Soxtrainingsshirt (die met op de rug 36 Gordon) met haar pop Mona te spelen. Om halfelf was ze verdwaald in het bos. Om elf uur deed ze haar best om niet verschrikkelijk bang te worden en niet te denken: Dit is erg, dit is heel erg. En ze wilde er ook niet aan denken dat er weleens iets heel naars kon gebeuren als je in een bos verdwaalde. Dat je zelfs dood kon gaan.’