"Roos Bachelier woont met haar kinderen in een kapitaal herenhuis. Overdag heeft ze een 'gewone' baan, 's avonds proost ze met vooraanstaande heren, poedelt ze in jacuzzi's en vervult ze de intiemste verlangens van haar klanten. Niet alleen om de hypotheek te kunnen betalen, maar vooral omdat ze goed in haar vak is en er ook veel plezier in heeft.
In Beminnen als beroep vertelt Bachelier openlijk over haar werk als courtisane. Van de romantische nacht met de spastische Jan Geert tot bijzondere verzoeken van mysterieuze bn'ers. Maar de verhalen geven niet alleen een smeuïg kijkje achter de schermen van het reilen en zeilen van een exclusieve prostituee, ook werpen ze een ongemakkelijk licht op de manier waarop de maatschappij nog steeds aankijkt tegen _ of eigenlijk neerkijkt op _ prostituees. Want hoe professioneel Bachelier haar beroep ook uitoefent, dit valt helaas niet te zeggen van de medewerkers van de ggd en van schoolmaatschappelijk werk, zo blijkt uit haar relaas. Zelfs bij haar belastingaangifte komen onbegrip, taboes en de vooroordelen die de betaalde liefde omringen, pijnlijk tot uiting."

Het gaf wel een aardig inkijkje, maar ik vond Roos op de een of andere manier geen prettige persoon. Nou ja, op basis van de vertel-toon dan. Gewoon een gevoel, maar daardoor was de sfeer voor mij op den duur naargeestig, terwijl ze er zelf op hamert hoe geweldig het allemaal wel niet is. Dat was niet helemaal te rijmen.

Het boek gaat over twee weken mee naar Castricum!!

Meegekregen van Koekiebak, ter compensatie van het missen van de Castricum-meeting.

Eindelijk hen ik dit boek dan gelezen, in hapjes, daar leent het zich goed voor. Op zijn tijd interessant, soms wat langdradig. Maar al met al vermakelijk genoeg en een blik in een andere wereld voor mij.
Nu even bedenken hoe dit boek verder kan reizen...

In de bibliotheek van dit hotel, dat ook door veel Nederlanders bezocht wordt!