Δώρο από τη lola81, την κουμπάρα μου, την καλύτερή μου φίλη.
Ποπάκι, σ' ευχαριστώ τόσο πολύ! Σ' αγαπώ και το ξέρεις.

---

Από το οπισθόφυλλο:
[Ο Γιώργης Πέτικας πάτησε κι αυτός το πόδι του στην προκυμαία. Ήρθε από την Αμερική, όπου είχε πάει μετανάστης πριν από ένα χρόνο να δουλέψει στα σφαγεία, να προικίσει τρεις αδερφές στα Καρδάμυλα, μπας και πάρουν καραβοκύρη ή καπετάνιο και σωθούν τουλάχιστον αυτές. Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν από την ξενιτιά, είχε κάνει κι ένα χρόνο παλιότερα, τότε που άφησε τη Χίο τουρκική και όταν γύρισε, τη βρήκε Ελλάδα.
"Ο Πέτικας! Όλα δικά του ήτανε. Τα κηπάρια- εν ήσπερνεν, εν εθέριζεν, εν ήβαζεν κήπο σαν εμάς που βάζαμεν και ποτίζαμεν, μα όλα δικά του ήτανε. Είχεν κάμει κλεψιές και πιάνουνταν, εξέκοβγε, πιάνουνταν, εξέκοβγε... Μοναχός ήτανε. Ένα παλικάρι άπαντρον, άπαντρον κι εγύριζεν. Όπου εβραδυάζουνταν ήμενε. Στα Διευκά ήταν σ' έναν κατώι, στη Σιερούντα ήταν σ' έναν κατώι, μες στην εκκλησιά επήαινε κι εκοιμούνταν. Ο Πέτικας...

Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πώς ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πώς αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.
Ένα μυθιστόρημα έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής.]

Πριν μήνες διάβασα τη 'Δεξιά τσέπη του ράσου' και μου άρεσε πολύ. Γι' αυτό όταν ξεκίνησα τον 'Ανάμιση ντενεκέ' ένιωσα πόσο γνώριμη ήταν η γραφή του Μακριδάκη. Σε σημείο, σχεδόν, να βαρεθώ από την οικειότητα. Το ομολογώ! Περίμενα να ξεδιπλωθεί λιγάκι η υπόθεση μπας και με κρατήσει.
Όσο προχωρούσαν οι σελίδες, οι σκέψεις μου ήταν διάφορες. Να είναι άραγε πραγματική αυτή η ιστορία, του Γιώργη Πέτικα; Μ' αυτή την προσεγμένη αφήγηση, μοιάζει πραγματική... Και πραγματική μοιάζει επίσης η έρευνα που με τόση τρυφερότητα και επιμονή έκανε ο Μακριδάκης. Πόση λαχτάρα και ταραχή μαζί, να μιλάει με ανθρώπους της χιώτικης υπαίθρου, ψάχνοντας να βρει τα χνάρια ενός θρύλου. Πόσο δέος, να βρεθεί έναν αιώνα μετά στον Ανάμιση ντενεκέ.
Αν είναι όλα αυτά αληθινά, μπράβο στον Μακριδάκη για τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο έπλεξε την ιστορία του Πέτικα με τη δική του αναζήτηση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η αναπαράσταση της παρέας μέσα στον καφενέ, με το Φώτη επικεφαλής...
Αν δεν είναι αληθινά, και πάλι μπράβο στον Μακριδάκη για τη μυθοπλασία και την τόση ευαισθησία που δείχνει στη χρήση της γλώσσας του τόπου του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι σπουδαίος τεχνίτης και ευγνωμονώ τη lola81 που μου τον "σύστησε".
Όχι μόνο με κράτησε, τελικά. Με κέρδισε.

Εξαιρετική γραφή, ενδιαφέρουσα ιστορία, δοσμένη με ευαισθησία και γλαφυρότητα. Μπράβο σας κύριε Μακριδάκη.