De 17-jarige Lydia Dent wordt in Londen doodgereden als ze vanuit een flat de straat oprent. Die gebeurtenis vormt de spil van deze roman, die grotendeels bestaat uit de levensverhalen van drie mensen van wie het leven die dag drastisch verandert: Lydia's zus Ellen, de schrijver Jonathan Goldman voor wiens deur Lydia werd doodgereden, en Jonathans dochter Stella. Met vaste hand verbindt Trapido (1942, geboren in Zuid-Afrika, van Nederlands-Duitse afkomst, sinds 1963 in Engeland wonend) alle verhaallijnen en personages. Het is een levendige, tragikomische en bizarre moderne zedenschets over liefde en seks, ziekte en dood, verdriet en schuldgevoelens. In hoofdstuktitels en tekst zijn er verwijzingen naar de gedichten 'uit de nalatenschap van een reizende hoornist' van de Duitse romanticus Wilhelm Müller. Het romantische idee van het onbereikbare geluk gaat lange tijd ook op voor Trapido's kleurrijke personages.

Een boek waarin de verhalen van de hoofdpersonen ingenieus in elkaar gevlochten zijn.

Dit boek heeft dus meer dan tien jaar in mijn boekenkast gestaan en eerlijk gezegd had ik geen idee meer waarom ik ooit besloten heb om het op PC te zetten. Tijd om het opnieuw te lezen! Dat was geen straf, het zit erg mooi in elkaar en laat zien hoe levens met elkaar zijn verbonden (in dit geval rond het ongeluk van Lydia), al weten de betrokken personen dat niet altijd even duidelijk.
Dit boek verlaat mijn PC en komt beschikbaar.

Boek zoekt lezer op bc-meeting.

Ik ben een traveling hornplayer, dus ik moest dit wel meenemen!

Early on in the morning of my interview, I woke up and saw my dead sister
I took this from the Castricum meetup because of the title (I am a traveling hornplayer), but in the end it is just a lovely book. It has a lovely structure. The six chapters are named after six parts of Die Schöne Müllerin by Schubert. The favourite parts of Lydia, the student who has to write an essay about them which starts the story, and the part the father of Barbara trapido sang (she says so in an intro). The rythm of the three protagonists who tell the story, is 1, 2, 3, 3, 2, 1. The characters are just fun, who are connected by a lot of coincidences, but they are plated up in such a way that it is really funny and you accept it. It is a story about loss, saddness and dysfunctional families, but it never becomes heavy, and I laughed a lot during reading.
And now I have read it, it will go wandering the globe, and be read, again, and again and again.

The picture is from a page of the book, about Bach, and rythm in sentences and words and found rather amusing.

In de beeldentuin

This book has taught me some fine words in English while making me laugh beyond the family drama of the plot.