Achterflap:
Levi, 'een jonge vrouw die mannen wisselt als schoenen', ontmoet na vele jaren haar jeugdliefde Ewald. Het enige dat hen blijkt te binden, zijn de herinneringen die ze samen hebben. Door Ewald denkt Levi ook terug aan de andere mannen die in haar leven een belangrijke rol hebben gespeeld: Iz, Vos en Len. Ze heeft nooit voor één van de drie kunnen kiezen. Alleen of met de door haar beminde mannen heeft Levi vele reizen gemaakt: in Azië, in Europa, in Amerika. Als ze wat ze tijdens deze reizen heeft meegemaakt eens onder elkaar zette, zou dát haar iets leren over de gekte van het beminnen? Is liefde slechts een reflectie van Levi zelf, of is het meer?

In 1994 ontving Marion Bloem de E. du Perronprijs voor haar literaire oeuvre. Bloem is erg veelzijdig; ze maakt films en documentaires en is ook als beeldend kunstenares actief.

Recensie NBDBiblion (van bol.com):
Levi heeft de verliefdheid van mannen nodig om van zichzelf te houden. Ze houdt er vier mannen op na: toneelspeler Len, Eric, filmer Vos en arts/schrijver lz. (lees de 4 voorletters achter elkaar). Ze reist de mannen achterna - of zij reizen hààr achterna, naar Indonesië, Zuid-Amerika of waar ook. 'Er waren er meer, maar die gaf zij geen naam'. Ook zijn er nog wat minder overzichtelijke relaties met vrouwen. Zelf tekent, schildert en schrijft Levi, lees je af en toe. Het boek is een doorlopende reeks korte fragmenten, herinneringen, heden en verleden door elkaar, daardoor wat onduidelijk soms. Bloem kan boeiend en beeldend schrijven, maar als er alleen maar gevreeën (nooit gevrijd) wordt, is dat op den duur weinig interessant. 'Elke liefde... was een reflectie van haarzelf, maar was óók liefde... dat wil ze geloven.' (laatste zin). Geen erotische roman dus doch serieus bedoelde 'ontwikkelingsroman'. Goedkope pocketeditie, kleine druk.
(Biblion recensie, Redactie.)

(Zodra hoe de ander urineert, of perst, gelaten zit, kreunt van verlossing, onderwijl leest als hij zich ontlast, haar geen opwinding en kriebeling meer geeft maar haar ergert, of, akeliger nog, onopgemerkt blijft omdat het net hetzelfde is las hoe hij drinkt of eet - handelingen die inmiddels eveneens aan haar voorbijgaan - is de liefde dood. Je wordt broer en zus, wat warm is, maar het einde.) (blz. 114)
***
De liefde slijt als de ander minder ziet dan zij. Zo zie Ewald wel de uitzonderlijke merken en fabrikanten achter voorbijrazende auto's, en schoenen, pantalons, overhemden, die deel uitmaken van de mensen om hen heen, artikelen die in haar ogen hetzelfde zijn, weet hij te differentiëren, maar hij zag niet hoe een slak zich zonder huis over het pad voortsleepte, zijn voelsprietjes recht omhoog.
De liefde groeide als de ander meer zag dan zij, of zag wat haar ontging, maar op zijn beurt werd verrast door waar háár oog op viel. Len zag oude mannen op de hoek van de straat weifelen bij het oversteken, hij zag ze bezig met een oude krant die kleingevouwen werd in hun bevende handen, daarna weer open, en dan weer klein, hij zag ze staren naar de lucht, of snuffelen in vuilnisbakken.
Iz zag wetten, stiptheid, Iz herkende overal wetmatigheden en hoe ervan afgeweken werd, die hij als verrassing opeens met een schat aan veelzijdig bewijsmateriaal aan haar openbaarde. Ze kon niet anders dan toegeven 'dat er iets in zat', hoewel hij haar nooit werkelijk overtugde, maar die aarzeling, die neiging om zijn theorieën te geloven, maakte de liefde weer levendig.

Vos zag misschien niet zozeer, maar luisterde vooral. Hij had zijn oren open voor diverse richtingen tegelijk, en noteerde alles. In de binnenzak van zijn jasje (liefst gestreept) ook als het er te warm voor was, bewaarde hij een notitieboekje waarin hij losse papiertjes had, speciaal op maat geknipt. Zodra hij de aantekeningen maakte, zomaar midden in een gesprek, voelde ze zich gestreeld door de speciale aandacht die hij voor haar woorden leek te hebben. (blz. 230-231)
***
Ze zou willen leren van zichtzelf te houden zonder de tussenkomst van mannen mannen mannen vrouwen vrouwen. Maar ze kan niet zonder groeiende en slinkende passie. Belangrijker dan eten, drinken, slapen, zijn de ogen van de ander, net even te lang en te indringend op de hare gericht. (blz. 233)
***
Elke liefde, denkt Levi, elke liefde was een reflectie van haar zelf, maar was óók liefde, dat wil ze, dat wil ze geloven. (blz. 245)

RELEASE NOTES:

Happy 2008 and Happy BookCrossing!