Na De Arkvaarders waren mijn verwachtingen hooggespannen en nu ik het boek uit heb, weet ik eigenlijk nog niet helemaal of ze ook zijn ingelost. Het verhaal over het meisje Chloë dat met haar moeder alleen op een boerderij op het Australische platteland woont is mooi, maar de vorm is minder meeslepend dan die van De arkvaarders, dat een spannend verhaal met een kop en een staart was. In dit boek krijg je flitsen te zien uit het leven van Chloë, zoals zij dat als klein meisje van zeven (?) ervaart. Veel meer een puzzel dus, waarvan na een tijdje steeds meer stukjes op zijn plaats vallen, ook doordat je als volwassene meer begrijpt van de dingen die zij ziet en meemaakt dan zijzelf. Ik denk dat ik het boek over een tijdje nog eens ga lezen, maar eerst stuur ik het op pad als boekring. Ik ben erg benieuwd naar de ervaringen van andere lezers.