Το βιβλίο είναι στα ελληνικά, και το εξώφυλλό του διαφέρει από αυτό της αμερικανικής έκδοσης, παρά τις ομοιότητες. Θα έλεγα πως μου αρέσει περισσότερο ο λαβύρινθος με τις κατεστραμμένες άκρες...

---

Από το οπισθόφυλλο:
[Η αληθινή ιστορία του Άγιου Δισκοπότηρου. Μια αναζήτηση μέσα στο χρόνο που φέρνει στο φως μυστικά αιώνων.
Τρία χαμένα βιβλία. Δύο γυναίκες από διαφορετικές εποχές γίνονται μάρτυρες της ίδιας επικίνδυνης αλήθειας.

Ιούλιος 2005. Καρκασόν, νοτιοδυτική Γαλλία. Κατά τη διάρκεια μιας αρχαιολογικής ανασκαφής, η νεαρή εθελόντρια Άλις κάνει μια σημαντική ανακάλυψη. Δύο σκελετοί και ένα πέτρινο δαχτυλίδι με σκαλισμένο επάνω του ένα λαβύρινθο την παρασύρουν στη δίνη του χρόνου και του απροσδόκητου πεπρωμένου της.
Πριν από οχτακόσια χρόνια, στην ίδια περιοχή, με τους Σταυροφόρους προ των πυλών, έτοιμους να αφανίσουν την αίρεση των Καθαρών, ένα σπάνιο βιβλίο αλλάζει χέρια. Η θαρραλέα Αλαΐς, κόρη του επιστάτη του τοπικού άρχοντα, αναλαμβάνει να διαφυλάξει το μυστικό του Άγιου Δισκοπότηρου από τους διεκδικητές της πολύτιμης γνώσης. Οδηγός της, ένα δαχτυλίδι που έχει σκαλισμένο επάνω του ένα λαβύρινθο.]

Τώρα νιώθω άσχημα, γιατί το βιβλίο ήταν δώρο γενεθλίων από το Γιώργο και τη Σοφία, που ξέρουν πόσο μ'αρέσουν οι ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από τους θρύλους του Δισκοπότηρου... όμως αυτή δε μου άρεσε καθόλου!
Υποτίθεται πως μιμείται το ύφος του Dan Brown, για την ακρίβεια "είναι ο νέος Dan Brown", όπως λένε κάποιοι βιβλιοπώλες, αλλά με κούρασε με την άσκοπη πολυλογία (προσπάθησε να πετύχει την αίσθηση 'σεναρίου' του Dan Brown, όμως στον Brown η αγωνία, η ανυπομονησία και η ένταση είναι αδιαμφισβήτητες! Δεν κάθεται π.χ. για μισή σελίδα να περιγράφει τα ρούχα του ήρωα, την ώρα που καίγεται ο κόσμος!!). Ορισμένα σημεία ήταν ακατανόητα, και τελικά δεν προσέφερε τίποτα καινούριο (εκτός από την άκρως ενδιαφέρουσα οξιτανική γλώσσα). Πού κατέληξε η πλοκή; Ακόμα δεν ξέρω. Και το μεγάλο ερώτημα, εν κατακλείδι: Γιατί πλασάρεται ως "η αληθινή ιστορία του Δισκοπότηρου";