Σ’ ένα ανώνυμο χωριό της Ευρώπης,κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου πολέμου, ένας άντρας σκάβει ένα λάκκο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί. Πρόκειται για ένα φούρναρη και ένα δάσκαλο, δύο άτομα με εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες. Καθώς αρχίζουν να συνομιλούν, φορτηγά μεταφέρουν ανθρώπους στο διπλανό αγρό και σταδιακά ανακαλύπτουμε γιατί βρίσκονται εκεί και ποια γεγονότα τους οδήγησαν στις αντίθετες πλευρές ενός όλο και πιο μεγάλου τάφου. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας τους ανατρέχουν, μεταξύ άλλων, στον Πλάτωνα, στον Νίτσε, στον Ντεκάρτ και στον Σόπενχαουερ προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί η ιστορία του πολιτισμού είναι συνυφασμένη με την ιστορία της μαζικής βίας.
Το πρώτο μυθιστόρημα ενός διακεκριμένου Ιρλανδού ποιητή. Μια υποβλητική αλληγορία του πολέμου δοσμένη με ποιητική μαεστρία. Ένας ύμνος σε όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν τέχνη μέσα από την κτηνωδία της ζωής."

Το διάβασα πριν από λίγες εβδομάδες και ενώ το είχα πιάσει με πολλή όρεξη, τελικά μου άφησε μια εντύπωση περίεργη..
Είναι καλά δουλεμένο ως προς τους χαρακτήρες των δύο ηρώων και την μυστήρια σχέση τους. Δεν θα ήθελα όμως να προσθέσω ένα πολύ βαθυστόχαστο σχόλιο γιατί το θέμα που περιεργάζεται είναι από μόνο του δύσκολο και "ενοχλητικό" ή αμήχανο ψυχολογικά: το ένστικτο της επιβίωσης ενάντια στην αφοσίωση προς την πατρίδα και κυρίως ενάντια στην επιβίωση του ανθρώπου της διπλανής πόρτας.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως σ'αυτό το βιβλίο τίποτα δεν είναι άσπρο και μαύρο, όλα είναι γκρίζα και μ'αυτό τον τρόπο ο συγγραφέας μας επισημάνει πως ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει με χίλους τρόπους μπροστά σε μια δεδομένη κατάσταση. Όλοι εμείς που παρατηρούμε δεν μπορούμε- και ουσιαστικά δεν έχουμε το δικαίωμα- να κρίνουμε τις πράξεις του, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδρούσαμε οι ίδιοι.