Oracle Night
3 journalers for this copy...
Paul Auster is one of my favorite authors and Oracle Night is the first of his books that I read.
Journal Entry 2 by s3rendipity from Thessaloniki - Θεσσαλονίκη, Thessaloniki Greece on Tuesday, July 5, 2005
to vrika demeno sto podi enos travmatismenou foikina kai to prolava sto tsak prin ginei staxti!
Πίσω σε μένα. Ευχαριστώ το φίλτατο serendipity που δεν το άφησε να γίνει στάχτη!
Deadendmind always provides delicious reads to feed the monster - that's me. I loved Paul Auster's Moon Palace and, judging from its first pages, I'm gonna love this one too. (((((((((((deadendmind)))))))))))))
I am not going to torture you by writing this journal entry in English, sorry.
"Thoughts are real", he said. "Words are real. Everything human is real, and sometimes we know things before they happen, even if we aren't aware of it. We live in the present, but the future is inside us at every moment. Maybe that's what writing is all about, Sid. Not recording events from the past, but making things happen in the future"
Το μέλλον ως μια απλή πιθανότητα δημιουργημένη στο παρελθόν, συχνά από την απλή πράξη του να το σκεφτείς - μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Μια "μαντική" ικανότητα δοσμένη σε κάθε άνθρωπο -πολύ περισσότερο, στον συγγραφέα- χωρίς οδηγίες αναγνώρισης και χρήσης;
Το γράψιμο όχι ως ξόρκι ενάντια σε αυτά που φοβόμαστε να συμβούν αλλά ως κάλεσμα να συμβούν.
Η αγάπη και η ζωή ολόκληρη σαν ένα παιχνίδι στα χέρια του τυχαίου. Ποια η εξουσία του ανθρώπου πάνω τους; Μήπως η γνώση του ελέγχου τους υπάρχει σιωπηλή και ύπουλη στο υποσυνείδητο, δίχως να μας βοηθά - παρά μόνον κατόπιν εορτής;
Ο άνθρωπος, ο χρόνος, η τύχη, το γράψιμο, η ζωή σε 217 σελίδες μικρού μεγέθους - σιγά μην χρειαζόταν παραπάνω ο Auster για να ξεδιπλώσει τους γρίφους του και να σε κάνει να ψάχνεις σαν παλαβός την απάντηση... Κάπου γράφει ότι, αν είχαμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε στο χρόνο, θα ταξιδεύαμε στο παρελθόν, και όχι στο μέλλον... Γιατί το παρελθόν, έστω και κατόπιν εορτής, το γνωρίζουμε... Εκεί είναι που θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί ξέρουμε τον τρόπο... Εκεί είναι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, οι σκέψεις που κύλησαν σαν νερό χωρίς να τις προλάβουμε και να διδαχτούμε από αυτές... Το μέλλον είναι εύθραυστο, ασταθές, terra incognita.
Η ζωή ως παράδοξο, ως αλυσίδα συμπτώσεων. Λογοτεχνικές αναφορές, άμεσες και έμμεσες, παιχνίδια με την πλοκή ή καλύτερα τις πλοκές που ακόμη κι όταν μοιάζουν να μην καταλήγουν πουθενά εντέλει φτάνουν όλες στο ίδιο σημείο, ιστορίες μέσα στην ιστορία - για να δείξουν ότι το δράμα δεν εκτυλίσσεται ποτέ σε ένα μονάχα επίπεδο, η ιστορία ενός ανθρώπου δεν συμβαίνει μόνο τη δεδομένη στιγμή και στο δεδομένο μέρος, κι ούτε είναι δική του ιστορία μονάχα - είναι ρευστή όσο και ο ίδιος και πολυπρόσωπη όσο κι αυτός. Το ίδιο και ένα βιβλίο ξεδιπλώνεται στον χώρο, στο χρόνο, στα προηγούμενα βιβλία που έχουν γραφτεί, και στα βιβλία που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί στη θέση του. Γιατί το γράψιμο είναι μια επεξεργασία της πραγματικότητας και άρα έχει επίδραση σε αυτήν, με τον ίδιο τρόπο που είναι μια επεξεργασία του χρόνου και άρα τον αλλοιώνει. Και ο Auster μπορεί όχι μόνο να αλλοιώσει τον χρόνο, αλλά να του δώσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, μια άλλη προοπτική. Και, να το πω κι αυτό - είναι ικανός να φτιάξει ένα μυθιστόρημα από το πέταγμα ενός φύλλου στον αέρα και μόνο.
"Thoughts are real", he said. "Words are real. Everything human is real, and sometimes we know things before they happen, even if we aren't aware of it. We live in the present, but the future is inside us at every moment. Maybe that's what writing is all about, Sid. Not recording events from the past, but making things happen in the future"
Το μέλλον ως μια απλή πιθανότητα δημιουργημένη στο παρελθόν, συχνά από την απλή πράξη του να το σκεφτείς - μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Μια "μαντική" ικανότητα δοσμένη σε κάθε άνθρωπο -πολύ περισσότερο, στον συγγραφέα- χωρίς οδηγίες αναγνώρισης και χρήσης;
Το γράψιμο όχι ως ξόρκι ενάντια σε αυτά που φοβόμαστε να συμβούν αλλά ως κάλεσμα να συμβούν.
Η αγάπη και η ζωή ολόκληρη σαν ένα παιχνίδι στα χέρια του τυχαίου. Ποια η εξουσία του ανθρώπου πάνω τους; Μήπως η γνώση του ελέγχου τους υπάρχει σιωπηλή και ύπουλη στο υποσυνείδητο, δίχως να μας βοηθά - παρά μόνον κατόπιν εορτής;
Ο άνθρωπος, ο χρόνος, η τύχη, το γράψιμο, η ζωή σε 217 σελίδες μικρού μεγέθους - σιγά μην χρειαζόταν παραπάνω ο Auster για να ξεδιπλώσει τους γρίφους του και να σε κάνει να ψάχνεις σαν παλαβός την απάντηση... Κάπου γράφει ότι, αν είχαμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε στο χρόνο, θα ταξιδεύαμε στο παρελθόν, και όχι στο μέλλον... Γιατί το παρελθόν, έστω και κατόπιν εορτής, το γνωρίζουμε... Εκεί είναι που θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί ξέρουμε τον τρόπο... Εκεί είναι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, οι σκέψεις που κύλησαν σαν νερό χωρίς να τις προλάβουμε και να διδαχτούμε από αυτές... Το μέλλον είναι εύθραυστο, ασταθές, terra incognita.
Η ζωή ως παράδοξο, ως αλυσίδα συμπτώσεων. Λογοτεχνικές αναφορές, άμεσες και έμμεσες, παιχνίδια με την πλοκή ή καλύτερα τις πλοκές που ακόμη κι όταν μοιάζουν να μην καταλήγουν πουθενά εντέλει φτάνουν όλες στο ίδιο σημείο, ιστορίες μέσα στην ιστορία - για να δείξουν ότι το δράμα δεν εκτυλίσσεται ποτέ σε ένα μονάχα επίπεδο, η ιστορία ενός ανθρώπου δεν συμβαίνει μόνο τη δεδομένη στιγμή και στο δεδομένο μέρος, κι ούτε είναι δική του ιστορία μονάχα - είναι ρευστή όσο και ο ίδιος και πολυπρόσωπη όσο κι αυτός. Το ίδιο και ένα βιβλίο ξεδιπλώνεται στον χώρο, στο χρόνο, στα προηγούμενα βιβλία που έχουν γραφτεί, και στα βιβλία που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί στη θέση του. Γιατί το γράψιμο είναι μια επεξεργασία της πραγματικότητας και άρα έχει επίδραση σε αυτήν, με τον ίδιο τρόπο που είναι μια επεξεργασία του χρόνου και άρα τον αλλοιώνει. Και ο Auster μπορεί όχι μόνο να αλλοιώσει τον χρόνο, αλλά να του δώσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, μια άλλη προοπτική. Και, να το πω κι αυτό - είναι ικανός να φτιάξει ένα μυθιστόρημα από το πέταγμα ενός φύλλου στον αέρα και μόνο.
Back to me!
