Simon Carmiggelt is de schepper van een geheel eigen universum, dat heel licht schrijnend langs het onze strijkt. Hij schreef zijn verhalen in een sobere en economische maar toch beeldende stijl, met een uniek gevoel voor milde humor. Kon je vroeger lachen en nu niet meer? Om de mensen die dat vinden kun je eigenlijk óók een beetje lachen, vond Carmiggelt. Met dit uitgangspunt voor ogen wordt er in deze verhalenbundel veel naar vroeger gekeken: 'Maar wel met de zekerheid dat we toen het lachen niet in pacht hadden.'

Staat op de plank van de boekenkast .